Wie had dat gedacht? Onze constructietekeningen, verplicht aan te leveren bij het ministerie van cultuur wanneer men een bouwvergunning aanvraagt, bestaan niet. Ze zijn nooit gemaakt en hebben dientengevolge nooit bestaan. De architect heeft het eindelijk toegegeven. Toch heeft de minister van cultuur alle bouwtekeningen goedgekeurd, inclusief de constructietekeningen. Hoe is dat mogelijk? Alles is mogelijk in het land der mogelijkheden: Bulgarije.
Een van de mogelijkheden is consultancy. Ik heb me altijd al afgevraagd wat het woord consultancy in vredesnaam betekent, echter nooit in die mate dat ik me geroepen voelde om het woordenboek erop na te slaan. De term brengt een gevoel van intense onverschilligheid bij me teweeg. Dankzij de factuur van onze architect, ben ik tegenwoordig wel degelijk op de hoogte van de betekenis van het begrip consultancy. Het betekent omkoping.
De architect heeft de heren van het ministerie van cultuur geconsulteerd. Daarvan waren wij alleszins op de hoogte. In Bulgarije schijnt iedereen die niet bereid is om vijf jaar lang op een bouwvergunning te wachten, zich te beroepen op consultancy. Het consult in kwestie kostte 750 euro, blijkt uit de factuur van de architect. Dit bedrag is mogelijk iets hoger uitgevallen dan ‘normaal’, aangezien de verplichte constructietekeningen ontbraken.
De goedkeuring van het ministerie hebben we nu op zak. Desondanks zijn de constructietekeningen zeker nog hard nodig. Ten eerste moeten ze ook op gemeentelijk niveau worden goedgekeurd, al valt daar vast nog wel iemand te consulteren. Daarnaast dienen ze als handleiding voor de aannemer. Met behulp van die tekeningen, kan de aannemer onze bouwval zo nauwkeurig en zo veilig mogelijk onder handen nemen. Niet onbelangrijk als je twee kleine kinderen hebt. Sowieso niet onbelangrijk. In onze ogen. De architect heeft inmiddels een professionele constructietekenaar ingeschakeld die over twee weken de tekeningen gereed zal hebben. Echter, dat zijn slechts woorden.
Consultancy is triest, precies wat ik altijd al dacht. Maar nog triester is de gedachte dat de zo corrupte mentaliteit van de Bulgaarse regering langzaam maar zeker ook het volk lijkt te infecteren, als een besmettelijk, onuitroeibaar virus. De man, van wie ik aanvankelijk dacht dat hij een integer architect was, dienen wij nu te behandelen als een onbetrouwbare snotaap, die zijn geld pas krijgt als hij de klus geklaard heeft.
Als je naar het armste land van Europa emigreert, dan weet je dat je tegen dit soort zaken aan zult lopen. Nu het daadwerkelijk zover is, doet het me meer dan ik had verwacht. Ik kan me niet goed voorstellen hoe die architect zo moeiteloos kan liegen tegen de mensen met wie hij zojuist een heel persoonlijk en creatief proces heeft doorlopen.
Zo zie je maar weer, vertrouw niemand. Dat onschuldig ogende oude vrouwtje met bordeauxrode viltjas en rieten boodschappenmandje, dat ginds het zebrapad oversteekt, heeft hoogstwaarschijnlijk nauwe banden met de maffia.
We stappen eroverheen en gaan verder!
Projekt Bulgaria 