Ach, we zien wel…

Je denkt dat je alles tip top tot in de puntjes geregeld hebt en dat is ook zo. Maar toch gaat niets volgens plan. Wat heb je nu geleerd, spelende vrouw?

Ik heb geleerd dat het misschien wel beter is om geen verwachtingen te hebben en ‘gewoon’ de realiteit te accepteren zoals die komt. Beter dan om koste wat kost de controle te willen houden, zodat je verwachtingen maar uit zullen komen. Alle energie gaat op aan pogingen om toch nog wat touwtjes in handen te houden, totdat je wanhopig tot het besef komt, dat je uiteindelijk helemaal nergens daadwerkelijk de controle over hebt. Dat inzicht komt even hard aan, maar heeft ook zo z’n voordelen. Want als de dingen nu eenmaal gaan zoals ze gaan, dan mag je eindelijk denken: Ach, ik zie wel… Een fijne gedachte, die in een keer mijn schouders omlaag trekt en een logopedisch zeer verantwoorde buikademing teweeg brengt.

Er zijn veel dingen anders verlopen dan verwacht. Ten eerste onze auto. Die zou door de neef van Mitko, Mitko (zo heet half Bulgarije nou eenmaal), van Groningen naar Sofia worden gereden. Als wij dan in Sofia op het vliegveld aan zouden komen, zou hij ons daar opwachten met onze eigen auto, met daarin onze eigen kinder-autostoeltjes en wat beddengoed voor onze eerste nachten in Bulgarije. Toen hij net een paar uur had gereden, belde hij ons op: Een ongeluk op de Duitse snelweg. Gelukkig was hij in orde. Twee dronken Italianen in een Poolse jeep hadden hem met hoge snelheid links achter geraakt, waardoor hij de macht over het stuur verloor. In de aflopende berm begon hij te tollen, waarna hij tot stilstand kwam tegen een boom, tien meter van de weg af, twee meter onder het niveau van de snelweg. De auto total loss. Ook de Italianen waren ongedeerd en ook hun auto was total loss. Zij werden door de politie meegenomen naar het bureau. Hopelijk krijgen ze hun rijbewijs nooit meer terug. Twee dronken Italianen in een Poolse auto, een Bulgaar in een Nederlandse auto en de Duitse politie: De communicatie verliep stroef. De rest van de avond belden we met Mitko’s neef, de Duitse politie en het alarmnummer van de ANWB.

Toen we op 23 december aankwamen in Bulgarije en voor het eerst ons nieuwe huis betraden, bleek de verhuiswagen met al onze spullen ook net te zijn gearriveerd, een dag eerder dan verwacht. Toen we in de taxi zaten van Sofia naar Veliko Tarnovo, werden we door de chauffeur gebeld, dat hij er al bijna was. Daar zit je dan met je verwachtingen. Ik verwachtte na die lange reis met twee kleine kindertjes ons nieuwe huis rustig te verkennen, iets te eten te halen, de bedjes klaar te maken en te gaan slapen. In plaats daarvan kwamen we de deur binnen, waarna direct ook allerlei lieve, lang niet geziene familieleden kwamen binnendruppelen, klaar om te helpen met het uitladen van onze complete inboedel. Toen arriveerde vrij snel ook de verhuiswagen. Deze werd in hoog tempo uitgeladen, de familieleden verdwenen en wij bevonden ons in een groot huis vol dozen, zakken en meubels. Dit huis bleek niet alleen groot, maar ook nog eens heel erg vies, merkte ik toen ik naar de wc moest, toen ik wilde douchen en toen ik een pannetje melk wilde opwarmen voor de kinderen. Alles was stoffig, vet en plakkerig. De afgelopen twee jaar hebben in dit huis alleen maar studenten gewoond. Dat hadden we graag geweten, want dan hadden we ruim van tevoren een professioneel schoonmaakbedrijf laten komen. Het is nu 10 januari en ik ben nog steeds aan het schoonmaken en opruimen. Dat gaat namelijk nogal langzaam als je nog geen oppas of opvang voor je twee kleine dametjes hebt en je kerel steeds met z’n rugzak op de deur uit gaat om zaken te regelen, die overigens wel degelijk van groot belang zijn.

Nog zoiets… Je moet hier overal naartoe om dingen te regelen. Je kan niet even een telefoontje plegen om internet aan te vragen, of online wat formulieren invullen om een ziektekostenverzekering af te sluiten. Nee, je moet naar allerlei vage kantoortjes met dikke verwarmingsbuizen op ooghoogte, om documenten te laten vertalen en te legaliseren, stempels te laten zetten en geld te betalen en dan heb je weer iets bijna geregeld, maar moet je over een paar dagen wel nog even terugkomen om nog een document te brengen dat je bij een ander kantoortje moet laten ondertekenen, waarvoor je een kopie van iets nodig hebt wat je eerst nog moet aanvragen bij weer een ander kantoortje. En als je dan met het hele gezin bij de gemeente na een half uur wachten eindelijk aan de beurt bent, staat ineens al het personeel tegelijkertijd op van achter de bureautjes om een uur lang met pauze te gaan.

Maar wat dan wel weer geweldig is, is dat je binnen een paar uur een internetaansluiting hebt. Je doet je rugzak op, vol belangrijke papieren, en gaat dan naar zo’n vaag kantoortje. Daar zeg je dat je internet wil. Even later komen er twee mannen aan je deur met het internet. Internet is een kabel. De twee mannen gaan voor je huis ieder met een ladder tegen een paal staan en hangen het internet vervolgens op tussen die palen. En dan heb je dus internet. In Nederland duurt het veel langer om aangesloten te worden op het internet: Er wordt op een gegeven moment een modem bezorgd, waarna er ergens een onzichtbare man op een onzichtbaar knopje drukt. Dat geheel is blijkbaar zo’n langdurig proces dat je een week of drie later internet hebt. Inmiddels bungelt hier het internet dus al gezellig tussen de elektriciteitspalen voor ons huis. Het doet het prima. Soms valt het uit, bijvoorbeeld als je net online het schadeformulier van de autoverzekering helemaal hebt ingevuld en op het punt staat het te verzenden.

Аls je auto total loss gaat, heeft dat een lange nasleep en dan heb ik het nog niet eens over de afsleep! Onze Citroen is na het ongeluk afgesleept naar een Duitse Abschleppdienst, die maar niet mee wil werken. Toen ik belde om te informeren wanneer ze nou eindelijk eens de foto’s van de schade naar de Alarmcentrale dachten op te sturen, wat hen veel eerder al gevraagd was en waartoe ze ook verplicht zijn, werd ik als volgt ‘te woord’ gestaan: ‘Fuck dein Citroen’, waarna de verbinding werd verbroken en ik met stomheid geslagen de telefoon terug op de lader zette. Uiteindelijk heeft de Alarmcentrale in overleg met de verzekering besloten om de auto dan maar op te laten halen door een transporteur, zodat eindelijk de schade officieel kan worden opgenomen. Ik ben benieuwd wat de transporteur bij die Abschlepperdepep aantreft. Ik hoop eigenlijk alleen maar dat ik op een gegeven moment herenigd zal worden met mijn speciale lievelingshoofdkussen met gat in het midden voor mijn oor, waardoor ik nooit last had van een opgevouwen oorschelp.

Het is een hectische, onwerkelijke tijd voor ons. In zo korte tijd zijn er ontzettend veel dingen gebeurd. Maar het is ook goed zo. Ik merk dat er steeds meer rust komt naarmate het huis opgeruimder wordt en de papierwinkel kleiner. Er komt steeds meer ruimte om de buitenwereld in ons op te nemen. Op zoek naar een nieuwe auto, bevinden we ons ineens in een groezelig, maar heel gezellig typisch Bulgaars buurtcafeetje, waar we een heerlijke verse salade zitten te eten en frietjes met feta erop en waar de mensen uit de buurt lekker zitten te kaarten aan de donkere houten picknicktafels op zaterdagmiddag met een biertje erbij. En als we op weg zijn naar de kinderopvang voor een kennismaking, staan we zomaar in de stralende zon op de brug boven de rivier naar de honderden huisjes op de helling van de mooie oude wijk van Tarnovo te kijken. Wat een uitzicht! En wat een weertje!

Ach, het zal wel goed komen. We zien wel…